Frau Kulturdezernentin Linda Wagner überreichte die Preise im Gesamtwert von 7.500 EUR für drei Theaterstücke.

 

Von den 98 Texten, die in diesem Jahr aus fünf verschiedenen Ländern (Deutschland (75), den Niederlanden (15), Belgien (1), Österreich (5) und der Schweiz (2) am Wettbewerb teilnahmen, wählte die vierköpfige Jury, bestehend aus Chiara Tissen (NL), Renate Frisch (D), Rob Vriens (NL) und Manuel Moser (D), folgende Preisträger*innen aus:

 

• Eva Roth (CH) für das Stück „Ein Marmorkuchen und zwei Leben" mit 3.000 €
   

• Nico Boon (B) für das Stück „RaarHaar/Echt sonderhaar“ mit 3.000 €
   

• Jannemieke Caspers (NL) für das Stück „Lucy Luke“ mit 1.500 €

​​

​​​

​

​

​

​

​

​​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

​Von Links nach rechts: Manuel Moser (Jury), Eva Roth (Preisträgerin), Nico Boon (Preisträger), Rob Vriens (Jury), Jannemieke Caspers (Preisträgerin), Renate Frisch (Jury), Chiara  Tissen (Jury), Linda Wagner (Kulturdezernentin)

​​

​Download der vollständigen Pressemitteilung zu den Preisträgern 2025 mit eingehenden Hintergrundinformationen (6 Seiten PDF, 340 KB)

​​

Download Pressefoto

 

​

LUCY LUKE door Jannemieke Caspers (NL) 8+

​

Elke dag begint hetzelfde voor Lucy en haar vader Steef.

 

Lucy is een 8-jarig meisje met een obsessie voor cowboystrips - ze speelt scènes na en oefent uren om sneller te schieten dan haar schaduw. Maar als ze naar school gaat moet ze een helm dragen en knie- en elleboogbeschermers, dat wil Steef, haar vader. Hij maakt zich voortdurend zorgen om haar. Hij bedenkt dingen die nergens toe dienen maar die Lucy veilig moeten houden. Ze krijgt ook veel waarschuwingen van hem voor haar buurman en voor de buitenwereld, die gevaarlijk is... En haar moeder wordt al twee jaar vermist. Haar vader praat niet over haar moeder. Dit brengt Lucy tot de conclusie dat haar moeder waarschijnlijk een spion is op een mysterieuze missie.

 

De buurman ziet er inderdaad erg gevaarlijk uit, maar is hij echt tegen Lucy?

 

De angsten van haar vader Steef lijken een beetje overdreven. Lucy denkt dat hij zich soms gedraagt als een Noord-Amerikaanse buidelrat, die 18 uur per dag slaapt en zelfs 4 uur lang voor dood kan liggen wanneer er gevaar dreigt.

 

Lucy probeert erachter te komen of alles echt zo gevaarlijk is als haar vader beweert.

 

Je neus groeit niet als je liegt.

 

Je wordt niet doorzichtig als je veel cola drinkt.

 

En je kunt honden aaien zonder wormen te krijgen.

 

Lucy begint te rebelleren tegen de acties van haar vader. Tegelijkertijd krijgt hij telefoontjes van de huisbaas omdat hij de huur niet kan betalen. De boekwinkel van Steef, waar ze boven wonen, is nooit open vanwege zijn angst voor de buitenwereld en daardoor verdient hij amper genoeg geld.

 

Langzamerhand wordt de buurman Lucy's vertrouweling, ze bezoekt hem stiekem en hij helpt haar. Ze wil weten waar het vliegtuig is gebleven waarmee haar moeder verdween en schrijft een brief aan de luchtvaartmaatschappij. De buurman vertelt haar dat haar moeder is overleden omdat het vliegtuig is neergestort.

 

Ze is ontroostbaar in haar verdriet. Ze wil dat haar vader zijn leven betert en de winkel opent, ze wil dat hij de stap neemt en eindelijk het huis verlaat. Ze besluit hem zover te krijgen door zijn angst voor brand in de strijd te werpen en stookt fikkie in de brievenbus om hem als het ware uit te roken en hem het huis uit te lokken. Maar dit gaat een beetje mis. Al snel staat het hele huis in brand en haar vader houdt zich dood als een buidelrat. Hij wordt uiteindelijk gered door een brandweervrouw. Daarna helpt de buurman hen om door te leven en de vader om zijn angsten te overwinnen.

 

Het motto van het stuk: Soms moet je een klein beetje sterven, om je te realiseren dat je er niet dood aan gaat.

 

Lucy is een geweldige heldin. Ze heeft moed, verbeeldingskracht en humor en is zo dapper als haar naam doet vermoeden.

​

Ze laat ons zien dat het niet helpt om nare dingen zoals de dood of scheiding bij kinderen weg te houden. Kinderen hebben fantasie, die helpt hen met zulke dingen om te gaan, maar hun verbeeldingskracht kan deze dingen ook zo groot en ingewikkeld maken dat gewoon vertellen wat er is gebeurd misschien niet de slechtste optie is. Steefs beschermingsdrang tegenover Lucy heeft meer te maken met zijn eigen angsten en problemen dan met de werkelijkheid.
 

In die zin is LUCY LUKE niet alleen een prachtig, spannend toneelstuk en vast een heerlijke voorstelling voor kinderen, maar het is dat ook voor volwassenen, die na de voorstelling misschien een serieus gesprek met hun innerlijke buidelrat zullen voeren.

​

​

Mozaiek  door Silvan Rechsteiner     (D/CH)                                               12+

 

De jonge Silas groeit in dit stuk op, in twee verschillende lagen. Een realistische en een abstrakte. Een coming-of-age verhaal in 15 scenes, waarin een kind op jonge leeftijd zijn moeder verliest en met zijn vader moet klaarkomen, de liefde en seksualiteit  en daarmee in rap tempo ouder wordt. Maar zijn moeder begeleidt hem ook na haar dood nog wanneer hij dat nodig heeft en op het eind neemt zijn oma de opvoedende rol over. 

 

Op abstrakt niveau wordt hij begeleid door krachtige vertelstemmen. In de realistische laag horen we korte dialogen en leren we hem kennen als een twijfelende puber met grote levensvragen. Hij vecht zich door het leven en het is niet makkelijk, maar hij zet door. 

 

Een ontroerende reis van kind naar man, waarin identiteit zoeken, eenzaamheid verdrijven en zekerheid vinden in wie je wil zijn teder en zuiver wordt verteld.

​

​

RaarHaar door Nico Boon (B)                                              8+

 

Vier rare wezens met nog vreemdere namen, als Polina Pijpekrul en Meryem Millimeter en evenzo bizarre bijpassende haardrachten, zijn al ergens in de zaal wanneer het publiek uit alle richtingen -behalve de gangbare- binnenkomt. Het is de start van een voorstelling die vooral niet bedient wat men ‘gewend is’. De tekst verhaalt in al haar facetten van dat wat vreemd, merkwaardig, domweg ‘niet normaal’ aanvoelt.

 

De vier wezens stellen zich voor. Het vijfde personage uit Raar haar, van Nico Boon uit België is Olga Okselhaar. Ook zij komt steeds uit een ‘foute’ richting. Ze is verward, spreekt een beetje raar en is onzeker. Ze heeft hele specifieke kenmerken. (In het tweede deel maken de vier figuren iemand uit het publiek tot diezelfde Olga en projecteren hun vragen en oplossingen op het aangewezen kind, wat -op hun aanwijzingen- wel meespelen moet. Een gewaagde ingreep van de auteur.) 

 

Kinderstemmen op band (door kinderen van tevoren ingesproken of live door de acteurs zelf -dat ligt open-) creëren deze stemmen/woorden een grootse droomwereld, waar het Eerst, het Nu en het Dan tot leven gewekt worden en de fantasierijke tekst daarmee een nieuwe dimensie geven.

 

De stemmen vertellen over hoe het allemaal begon, van de eerste stappen in een nieuwe harige wereld. Ze herbouwen zo een eigen universum. Ze fantaseren dialogen, dromen gedachten, of bepalen wanneer de zon op- en ondergaat. Ze bepalen ook wanneer iemand een lekkere scheet laat, verliefd wordt of moet huilen. Ze dromen dus het overal en het alles. Ze stellen zo ook deze voorstelling samen.

 

Elk van de figuren droomt individueel zijn of haar eigen droom. Meryem droomt van een dag zonder strijd, van tijd die geen tijd is en niet voorbijgaat. Nektapijt Nikki droomt zijn eigen liefdesgeschiedenis met klasgenootje Vikki de Vetkuif, hoe ze samen gaan wandelen en hij de mooiste liefdesverklaringen afgeeft, iets wat hij in het echte leven nooit zou durven.

 

Modische Mo droomt op zijn beurt dat hij er geweldig uitziet en iedereen hem leuk vindt, hoewel hij in de echt erg eenzaam is. En Polina droomt van een show waarin ze samen op zoek gaan naar de norm van normaal. Die norm bestaat echter niet. Daarom vraagt ze zich onder andere af: Waarom is alles zoals het is? Had het niet ook anders gekund?

 

Zo tonen de figuren -soms in vervreemdende taal- hun angsten, dromen en verwachtingen met ons, in hoog tempo en met een uiterst geestige lichtheid.

 

In Raar haar is nogmaals niets echt of normaal. Uit de kleinst mogelijke emoties ontstaan hele grote thema’s die tot belangwekkende vragen leiden als: Mag ik zijn wie ik ben? Ben ik wel ‘compleet’? Kan ik op anderen vertrouwen? Vragen en twijfels waarin iedereen zich herkennen kan en vooral mag. Daar ligt de kracht en zeggingskracht van deze tekst. Het vervreemdt het schijnbaar normale dusdanig, dat er een nieuwe realiteit ontstaat, waarin alles mag zijn zoals jij het wenst…!

 

„Stop nooit met dromen!“ is de onderliggende boodschap. „Vertrouw op je eigenheid! Alles aan je is goed zoals het is en ven wie je zelf wil zijn!” 

 

In een tijd waarin het verwachte -of gewenste, maar niet bestaande- ‘normaal’ regeert, laat deze tekst juist zien dat je je heerlijk mag verliezen in fantasie, in anders-zijn en lekker tegen de stroom in zwemmen.

 

Dat maakt Raar haar tot een belangwekkende tekst in een tamelijk verwarrende tijd. Een liefdevol pleidooi voor eigenheid of hoe zalig het is om dromen te blijven hebben. En laat je niet verwarren door de over-the-top personages of hun groteske taal en/of handeling. Wij nemen de tekst en haar boodschap tamelijk serieus. En daarom maakt het ons bijzonder blij een van de twee Eerste Prijzen toe te kunnen kennen aan Nico Boon, voor zijn fantastische Raar haar!

​

​